Gospodine! Gospodine!

»GOSPODINE! GOSPODINE!«, pjesma umetnuta u dramu Michelangelo Buonarroti (Plamen, 1919, 2); kao samostalan tekst prvi put je objavljena u knjizi Poezija (Zagreb 1969), kao dio cjeline pod nazivom Pjesme iz davnih dana 1914-1942. Sastoji se od samo pet stihova koji izdaleka prate ritmičku liniju naših akcenatsko-silabičkih metara binarne mjere, a rimuje se po shemi aaxbb. Po unutrašnjoj formi može se shvatiti kao poetska parafraza liturgijskoga, molitvenoga teksta. Govori je anonimni »kor«, a uvedena je sljedećom didaskalijom: »Čuje se kor fanatika iz velike daljine«. U kontekstu dramske radnje ima funkciju da ilustrira pesimističku ocjenu Nepoznatoga o determiniranosti ljudske egzistencije.